Ελλάδα η χώρα της αναξιοκρατίας

Το να ζεις και να αναπνέεις σε ένα δημοκρατικό κράτος, με τόση αναξιοκρατία, ζήτω που την κάψαμε την δημοκρατία.Αναξιοκρατία σημαίνει ξεπεσμός ,σημαίνει ξεπούλημα αξιών ,σημαίνει διαφθορά.Δίδυμα αδελφάκια αναξιοκρατία και διαφθορά, δεν αποχωρίζονται, συνυπάρχουν συμπορεύονται,επικρατούν με την δική τους λογική,με το ζοριλίκι, τον τσαμπουκά, τις αναλήθειες, τις ομαδοποιήσεις,σαπίζουν και διαφθείρουν
ψυχές και συνειδήσεις.
Το μεγάλο ποσοστό διαφθοράς, πράγμα που προέρχεται εν μέρει και από την έλλειψη αξιοκρατίας. Η έννοια της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα είναι θεσμός και αυτό σημαίνει πως κάπου χωλαίνει η δημοκρατία, κάπου εκεί υπάρχει το πρόβλημα. Της Ελλάδας τα καρτέλ μπορούν να ονομαστούν καρτέλ αναξιοκρατούντων, που καλά κρατούν και κρατούν στα χέρια τους το μέλλον της χώρας. Η Ελλάδα εξακολουθεί να πληρώνει -και θα συνεχίσει για αρκετά χρόνια ακόμη- το ιδιότυπο αυτό καρτέλ με θυσίες πολλών άξιων ανθρώπων και τραγική έλλειψη παραγωγής.
Το υγιές κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας είναι στοιβαγμένο στην ουρά,έχουν προτεραιότητα οι κολλητοί,οι ανάξιοι, οι νεροκουβαλητές, οι γλύφτες.Τα πανεπιστημιακά
διπλώματα, έχουν αντικατασταθεί με την γλίτσα της ρουσφετολογίας ,της αναλήθειας του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ανθρωπόμορφων τερατουργημάτων.
Η Παρουσία των δυνάμεων εκείνων που μοχθούν και κοπιάζουν ,που θέλουν να παράγουν, που θέλουν να προσφέρουν για ένα καλύτερο αύριο πνίγεται στην δυσοσμία εκείνων που δεν αφήνουν,εκείνων που βολεύονται από το μολυσμένο σύννεφο της κατάντιας του συστήματος, που μόνο δημοκρατία δεν λέγεται.
Είναι τραγικό να θέλεις να προσφέρεις, να θέλεις να δημιουργήσεις και να μη μπορείς γιατί αυτό σου επιβάλλει το σύστημα. Ένα σύστημα που μας θέλει νωθρούς,κάτω από το arcondition, ωχαδερφιστές, να λέμε ναι στα κακώς κείμενα, να δίνουμε επαίνους στους ανάξιους για να φαινόμαστε εμείς άξιοι, να δημιουργούμε κόλακες για να στείνουμε αυλή, για να επιδιώκουμε να γίνουμε αυλάρχες της αμάθειας της ψευτιας . Τα καφέ σε όλη την Ελλάδα είναι γεμάτα από το πρωί μέχρι το βράδυ όσο και αν γκρινιάζουμε για την τιμή του καφέ ενώ ταυτόχρονα η "μηχανή" παραγωγής μένει στο ρελαντί.
Δεν αγαπάμε την Ελλάδα είμαστε προσωρινά παρτάκιδες, δεν ενδιαφερόμαστε για το αύριο για το καλό μας, για το μέλλον μας για το καλό του τόπου μας. Δε μπορούμε να δούμε μακροπρόθεσμα και κοιτάμε το καλαμάκι του φραπέ βαριαναστενάζοντας και οικτίροντας την κακούργα κοινωνία. Και οι κοινωνία όντως κακούργα είναι ,αλλά πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να την αλλάξουμε! Γιατί αν δεν την αλλάξουμε εμείς ποιος θα το κάνει; Οι επόμενοι; Μα και οι επόμενοι τα ίδια θα κάνουνε βλέποντας εμάς βολεμένους στην "πολυθρόνα" (ή αν προτιμάτε καρέκλα) της αναξιοκρατίας...
Γράφει η Ιωάννα Μελάκη
Πρόεδρος της Ε.Π.Κ.ΧΑΝ