Νομολογία: Η έλλειψη κράνους από το θύμα το καθιστά συνυπεύθυνο σε περίπτωση ατυχήματος- Τι αναφέρει απόφαση του Αρείου Πάγου(12/1/10/-12:25)

12/01/2010
Η έλλειψη κράνους από το θύμα το καθιστά συνυπεύθυνο σε περίπτωση ατυχήματος. Αυτό αναφέρει απόφαση του Αρείου Πάγου, περίληψη της οποίας δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος της έκδοσης «Επιθεώρηση Δικαίου Ιδιωτικής Ασφάλισης». Διαβάστε την απόφαση…

ΑΠ 139/2009*

Προεδρεύων: Γ. Πετράκης, Αντιπρόεδρος

Εισηγητής: Α. Πολυζωγόπουλος, Αρεοπαγίτης

Δικηγόροι: Αν. Νάκος, Ι. Μπιμπλής

Αυτοκινητιστικό ατύχημα. Συνυπαιτιότητα (ΑΚ 300) διότι το θύμα δεν έφερε προστατευτικό κράνος. (Απόρριψη λόγου αναιρέσεως, κατά ΚΠολΔ 562). Φωτογραφίες, αποτελούν αποδεικτικό μέσο.

Σύμφωνα με το άρθρο 300 ΑΚ αν εκείνος που ζημιώθηκε συντέλεσε από δικό του πταίσμα στη ζημία ή την έκτασή της, το δικαστήριο μπορεί να μην επιδικάσει αποζημίωση ή να μειώσει το ποσό της. Το ίδιο ισχύει και όταν εκείνος που ζημιώθηκε παρέλειψε να αποτρέψει ή να περιορίσει τη ζημία. Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 8 ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και αν το δικαστήριο έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν ή δεν έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως «πράγματα» δε κατά την έννοια του νόμου θεωρούνται οι αυτοτελείς πραγματικοί ισχυρισμοί των διαδίκων που συγκροτούν την ιστορική βάση (και συνεπώς θεμελιώνουν το αίτημα) αγωγής, ανταγωγής, ενστάσεως ή αντενστάσεως, καθώς και οι λόγοι εφέσεως που περιέχουν παράπονα κατά της πρωτόδικης αποφάσεως (ΟλΑΠ 1/1996, 3/1997). Για να ιδρυθεί όμως ο λόγος, θα πρέπει ο ισχυρισμός να έχει προταθεί ενώπιον του δικαστηρίου που εξέδωσε την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση κατά τρόπο ορισμένο και παραδεκτό, να είναι νόμιμος και να ασκεί επίδραση στην έκβαση της δίκης (ΟλΑΠ 2/1999). Εν προκειμένω, με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως αποδίδεται στο Εφετείο η αιτίαση ότι δεν έλαβε υπόψη τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος περί συνυπαιτιότητος του θανατωθέτνος κατά το τροχαίο ατύχημα Γ.Π., ο οποίος κατά την οδήγηση του δίκυκλου μοτοποδηλάτου του δεν φορούσε προστατευτικό κράνος και δεν εκινείτο στο άκρο δεξιό της οδού, παρότι τα πραγματικά αυτά περιστατικά είχαν προταθεί παραδεκτά και αποτελούσαν πρόσθετο λόγο της εφέσεώς του. Όμως, ανεξαρτήτως του ότι δεν γίνεται επίκληση ότι ο ισχυρισμός αυτός είχε προταθεί παραδεκτά στον πρώτο βαθμό κι’ έτσι επαναφέρθηκε παραδεκτά στο Εφετείο, από την επισκόπηση των διαδικαστικών εγγράφων (εφέσεως, προσθέτων λόγων εφέσεως και προτάσεων) δεν προκύπτει ότι ο αναιρεσείων προέβαλε σαφώς ισχυρισμό περί συνυπαιτιότητας του ως άνω θανατωθέντος. Επομένως, ο πρώτος λόγος αναιρέσεως (κατά το ένα σκέλος του), με τον οποίο αποδίδεται στην προσβαλλόμενη απόφαση πλημμέλεια από τον αριθμό 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Ο ίδιος λόγος αναιρέσεως, κατά το μέρος που προσάπτεται με αυτόν στην προσβαλλόμενη απόφαση αιτίαση ότι υπέπεσε στην πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ για παράβαση κανόνων ουσιαστικού δικαίου, έτσι όπως διατυπώνεται, με απλή δηλαδή αναφορά στον αριθμό που στοιχειοθετεί την πλημμέλεια αυτή, χωρίς ειδικότερο προσδιορισμό του νομικού σφάλματος στο οποίο υπέπεσε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, είναι αόριστος και δε συγκροτεί τον προβλεπόμενο από τη διάταξη αναιρετικό λόγο.

ΙΙ. Όπως συνάγεται από τα άρθρα 335, 338, 339, 340 και 346 ΚΠολΔ, ο δικαστής για να σχηματίσει την κρίση του, για τους πραγματικούς ισχυρισμούς των διαδίκων, που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης, υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη όλα τα αποδεικτικά μέσα, τα οποία νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν διάδικοι, η παράβαση δε αυτής της υποχρεώσεως ιδρύει τον προβλεπόμενο από το άρθρο 559 αριθ. 11 ΚΠολΔ λόγο αναιρέσεως, ο οποίος στοιχειοθετείται αν το δικαστήριο έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που ο νόμος δεν επιτρέπει ή παρά το νόμο έλαβε υπόψη αποδείξεις που δεν προσκομίστηκαν ή δεν έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που οι διάδικοι επικαλέστηκαν και προσκόμισαν. Αρκεί για την ίδρυση του λόγου αυτού, καθόσον αφορά την τελευταία περίπτωση και μόνη η ύπαρξη αμφιβολιών για το να το δικαστήριο της ουσίας έλαβε υπόψη συγκεκριμένο αποδεικτικό μέσο. Περαιτέρω, από τις διατάξεις των άρθρων 339, 432, και 444 αριθ. 3 του ΚΠολΔ συνάγεται ότι νόμιμα αποδεικτικά μέσα, των οποίων η μη λήψη υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας ιδρυθεί τον προαναφερόμενο από το άρθρο 11 του άρθρου 559 ΚΠολΔ λόγο αναιρέσεως είναι και οι φωτογραφίες στην έννοια των οποίων περιλαμβάνεται κάθε υλική αποτύπωση οπτικών εικόνων με μηχανικά μέσα, από τις οποίες μπορούν να συναχθούν περαιτέρω δικαστικά τεκμήρια. Σημειώνεται, ότι δεν είναι ανάγκη να γίνεται ειδική μνεία στην απόφαση και χωριστή αξιολόγηση του καθενός από τα αποδεικτικά μέσα. Το γεγονός ότι μνημονεύονται και εξαίρονται μερικά από τα αποδεικτικά μέσα, λόγω της κατά την ελεύθερη κρίση του δικαστηρίου μεγαλύτερης σημασίας τους, δε σημαίνει ότι δε λήφθηκαν υπόψη τα υπόλοιπα, αρκεί βέβαια να γίνεται αδίστακτα βέβαιο από το όλο περιεχόμενο της αποφάσεως ότι συνεκτιμήθηκαν όλα τα αποδεικτικά μέσα που επικαλέστηκαν και προσκόμισαν οι διάδικοι. Στην προκειμένη περίπτωση, με το δεύτερο λόγο της κρινόμενης αναίρεσης ο αναιρεσείων προσάπτει στην προσβαλλόμενη απόφαση πλημμέλεια από το άρθρο 559 αριθ. 11 ΚΠολΔ, ισχυριζόμενος ότι το Εφετείο, για το σχηματισμό του αποδεικτικού του πορίσματος, με βάση το οποίο απέρριψε τη δική του έφεση και τους πρόσθετους λόγους εφέσεως, δεν έλαβε υπόψη, παρότι αυτός νόμιμα είχε επικαλεσθεί και προσκομίσει, για ν’ αποδείξει τον ισχυρισμό του ότι το ατύχημα οφείλεται σε ανώτερη βία, φωτογραφίες του αυτοκινήτου που απεικόνιζαν να είναι σπασμένο (κλαταρισμένο) το εμπρόσθιο δεξιό ελαστικό του. Από την επισκόπηση όμως της προσβαλλόμενης απόφασης και , ειδικότερα, τόσο από την περιεχόμενη σε αυτήν γενική μνεία όλων των κατ’ είδος αποδεικτικών μέσων και μάλιστα και των εγγράφων, που προσκόμισαν και επικαλέστηκαν οι διάδικοι, μεταξύ των οποίων είναι και οι ως άνω φωτογραφίες, σε συνδυασμό με το όλο περιεχόμενο της απόφασης, κατά το οποίο το Εφετείο δέχτηκε υπαιτιότητα του αναιρεσείοντος για το ατύχημα, δε γεννάται αμφιβολία ότι το δικαστήριο αυτό έλαβε υπόψη και εκτίμησε με τις υπόλοιπες υποδείξεις και τις φωτογραφίες, που προαναφέρθηκαν. Επομένως, ο ως άνω δεύτερος λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
1. Ενδιαφέρουσα η άνω απόφαση για θέματα που θίγονται σ’ αυτήν:
-Συνυπαιτιότητα θύματος, αν δε φέρει προστατευτικό κράνος.

-Φωτογραφίες ως αποδεικτικό μέσο.

2. Το προστατευτικό κράνος είναι υποχρεωτικό για τον οδηγό, γιατί μ’ αυτό προστατεύεται σε περίπτωση ατυχήματος –και έτσι αποφεύγεται σωματική του βλάβη ή επίτασή της.

Στην υπό κρίση περίπτωση απορρίπτεται ο λόγος αναιρέσεως που αναφέρεται στο ότι το δικάσαν δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος περί συνυπαιτιότητας του θύματος, επειδή δεν έφερε προστατευτικό κράνος.

3.Σχετικά παρατηρητέα τα ακόλουθα:

(α)Κατά το άρθρο 962 παρ. 2 ΚΠολΔ, «είναι απαράδεκτος λόγος αναίρεσης που στηρίζεται σε ισχυρισμό που δεν προτάθηκε νόμιμα στο δικαστήριο της ουσίας».

(β)Στην απόφαση αναφέρεται, ότι ο λόγος αναιρέσεως απορρίπτεται ως αβάσιμος.

(γ)Πρόδηλο, ότι ο λόγος είναι και απαράδεκτος και αβάσιμος (με βάση τα προαναφερόμενα στο σκεπτικό της αποφάσεως).


Ε.Γ.

* Πηγή: Επιθεώρηση Δικαίου Ιδιωτικής Ασφάλισης