Παράνομη η καταχώρηση στοιχείων Καταναλωτών ,πριν από την αίτηση στο Ειρηνοδικείο

Σε αυτή την προσέγγιση συνηγορεί όμως και το άρθρο 16 του Ν.3869/2010 (εδώ), κατά το οποίο η διατήρηση των δεδομένων που αφορούν αυτές τις διαδικασίες συμβιβασμού τηρούνται από πιστωτικά ιδρύματα "ή τρίτους χάριν αυτών" (όπως ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ) για διάστημα που δεν υπερβαίνει τα 3 έτη από την επέλευση της απαλλαγής από τα χρέη. Ο νόμος έχει προβλέψει δηλαδή ως ενδεχόμενο την τήρηση αυτών των στοιχείων από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή στην επιστολή του προς την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, άλλο η αίτηση εξωδικαστικού συμβιβασμού (που απευθύνεται στους πιστωτές) κι άλλο η -τυχόν μετέπειτα- αίτηση στο Ειρηνοδικείο για ρύθμιση των χρεών που τηρείται και στο Αρχείο Αιτήσεων, στο οποίο, κατά το άρθρο 13 παρ. 1 του Ν.3869/2010 έχει πρόσβαση "κάθε ενδιαφερόμενος". Περαιτέρω, όμως, κι αυτή η διάταξη περί πρόσβασης "κάθε ενδιαφερόμενου" σε αυτό το Αρχείο Αιτήσεων είναι αμφισβητήσιμης συνταγματικότητας, αφού οι αιτήσεις αυτές περιέχουν σαφέστατα προσωπικά δεδομένα που ανάγονται στην ιδιωτική ζωή του ατόμου και πιθανότατα να περιέχουν και ευαίσθητα δεδομένα "κοινωνικής πρόνοιας" (λ.χ. οικογενειακά επιδόματα, αφού κατά το άρθρο 4 του νόμου η αίτηση αυτή περιέχει τα πάσης φύσεως επιδόματα του αιτούντος αλλά και του συζύγου του!). Έτσι η τήρηση των αιτήσεων αυτών από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ θα ανατρέψει την βασική και διακηρυγμένη αρχή της εν λόγω εταιρίας ότι δεν τηρεί ευαίσθητα, αλλά μόνο απλά δεδομένα οικονομικής συμπεριφοράς. Μια τέτοια συλλογή κι επεξεργασία προσωπικών δεδομένων δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή για σκοπούς διαπίστωσης οικονομικής φερεγγυότητας, αφού δεν εμπίπτει σε καμία εξαίρεση του άρθρου 7 παρ. 2 ν.2472/1997 που επιτρέπει (με άδεια της Αρχής) την τήρηση ευαίσθητων δεδομένων!

Η ουσιαστική απάντηση για το κατά πόσον θα πρέπει να τηρούνται αυτά τα δεδομένα προϋποθέτει έρευνα του σκοπού του Ν.3869/2010, που είναι η διευκόλυνση των υπερχρεωμένων καταναλωτών και νοικοκυριών με την τακτοποίηση των χρεών τους. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νόμου (βλ. εδώ):

"Η εν λόγω διαδικασία διαφέρει από την πτώχευση των εµπόρων όσον αφορά τον επιδιωκόµενο σκοπό. Ενώ στην τελευταία προτάσσεται κατά βάση η ικανοποίηση των πιστωτών, µε µοιραίες συχνά συνέπειες για την επιχείρηση, στόχος των εν λόγω διατάξεων είναι η επανένταξη του υπερχρεωµένου πολίτη στην οικονοµική και κοινωνική ζωή µε την επανάκτηση της οικονοµικής ελευθερίας που συνεπάγεται η εξάλειψη των χρεών που αδυνατεί να αποπληρώσει. Η συλλογική ικανοποίηση των πιστωτών αποβλέπει εν προκειµένω στη δυνατότητα µίας δεύτερης ευκαιρίας στο υπερχρεωµένο φυσικό πρόσωπο για ένα νέο οικονοµικό ξεκίνηµα, χωρίς τα ανυπέρβλητα βάρη του παρελθόντος, µε τη δυνατότητα απαλλαγής από υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, εφόσον για ένα ορισµένο χρονικό διάστηµα εξαντλήσει τις δυνατότητες ικανοποίησης των πιστωτών του. Η (µερική έστω) ικανοποίηση των πιστωτών από το εισόδηµα του οφειλέτη για µία συγκεκριµένη χρονική περίοδο προβάλλει ως δοκιµασία και επίδοση του οφειλέτη προκειµένου να επιτύχει µε το πέρας αυτής το ευεργετικό αποτέλεσµα της απαλλαγής των χρεών."

Είναι δηλαδή μια θετική ρύθμιση υπέρ του καταναλωτή, η οποία δεν θα πρέπει να οδηγήσει όμως σε περαιτέρω επιβαρύνσεις του, όπως η διατήρηση ενός δυσμενούς στοιχείου στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ που θα τον παρεμποδίσει από την μετέπειτα εξυπηρέτησή του από το πιστωτικό σύστημα για χρονικό ορίζοντα 3 ετών. Μια τέτοια συνέπεια στην πιστοληπτική ικανότητα του καταναλωτή είναι αντίθετη στην συνταγματική έδραση του τελολογικού στόχου του νομοθέτη, στο άρθρο 5 παρ. 1, αλλά και του 25 παρ. 1 του Συντάγματος.

Γι' αυτό η τήρηση των εν λόγω στοιχείων από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ προσκρούει, κατά τη γνώμη μου στον σκοπό του Ν.3869/2010, κατά το μέτρο που ο σκοπός αυτός βασίζεται στην εγγύηση περί κοινωνικού κράτους δικαίου, και θα πρέπει να απορριφθεί ως δυνατότητα από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.