«Ας μην έδιναν τα δάνεια οι τράπεζες...»

Μόλις στις 15 Σεπτεμβρίου 2011 εκδόθηκε μία ακόμη απόφαση-σταθμός, την οποία παρουσιάζουν τα «Επίκαιρα». Από το κείμενό της προκύπτει ένα συμπυκνωμένο συμπέρασμα της Δικαιοσύνης στην εξέταση παρόμοιων υποθέσεων: «Ας μην έδιναν τα δάνεια οι τράπεζες». Η υπόθεση αφορά τον Ι.Σ., καθηγητή ΤΕΙ, κάτοικο βορείων προαστίων, ο οποίος ζήτησε και πήρε τα τελευταία χρόνια πλήθος καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών. Επί μεγάλο διάστημα υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις του, έως ότου άλλαξαν άρδην τα οικονομικά του δεδομένα. Τα εισοδήματα τόσο του ίδιου όσο και της συζύγου του μειώθηκαν δραματικά, με αποτέλεσμα η έγκαιρη πληρωμή των δόσεων να καθίσταται αδύνατη. Στην προσπάθειά του να φανεί συνεπής στην πληρωμή των δόσεων και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν, κατέφυγε εκ νέου στη λύση της δανειοδότησης. Ω του θαύματος, βρέθηκαν τραπεζικά ιδρύματα να εγκρίνουν και νέες πιστωτικές και νέα καταναλωτικά, εκτοξεύοντας το συνολικό του χρέος σήμερα στα 667.000 ευρώ!

Εγκλωβισμένος στην αστρονομική οφειλή, ο ακαδημαϊκός καθηγητής παραλάμβανε σωρηδόν διαταγές πληρωμής και κατασχετήριες εκθέσεις, είδε τις τραπεζικές του καταθέσεις να δεσμεύονται και το σπίτι του να φτάνει ένα βήμα πριν από τον πλειστηριασμό. Με την ασφυκτική θηλιά στο λαιμό και αφού απέτυχε να βρει εξωδικαστική λύση με τις τράπεζες, προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και στην ουσία πέτυχε το «πάγωμα» της εκποίησης της κύριας και μοναδικής κατοικίας του και το «ξεμπλοκάρισμα» των λογαριασμών του μέχρι να εκδοθεί η οριστική απόφαση για τη διευθέτηση των οφειλών του.

Είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό το ίδιο το κείμενο της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων:

«Ο ισχυρισμός των πιστωτών ότι ο αιτών εκ δόλου περιήλθε σε αδυναμία πληρωμής, διότι είχε περιορισμένα εισοδήματα και δανείστηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 667.771,50 ευρώ από πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια, πρέπει να απορριφθεί σαν αβάσιμος κατ’ ουσία. (...) Ο δανειολήπτης που αιτείται τη λήψη δανείου δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τον πιστωτή να αποδεχτεί την πρότασή του. Ιδιαίτερα τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν τη δυνατότητα, εκτός από την έρευνα των οικονομικών δυνατοτήτων του αιτούμενου δανείου (μέσω βεβαίωσης αποδοχών), να διαπιστώσουν και τις λοιπές δανειακές υποχρεώσεις του μέσω του συστήματος “Τειρεσίας”. Δολιότητα θα μπορούσε να υπάρχει μόνο εάν ο δανειολήπτης εξαπάτησε τους υπαλλήλους της τράπεζας προσκομίζοντας πλαστά στοιχεία ή αποκρύπτοντας υποχρεώσεις του που για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν καταχωριστεί στις βάσεις δεδομένων που αξιοποιούν οι τράπεζες για την οικονομική συμπεριφορά των υποψήφιων πελατών τους».

Η δικηγόρος Άννα Κορσάνου, που χειρίστηκε την υπόθεση, σχολιάζει: «Η συγκεκριμένη απόφαση είναι σπουδαία, επειδή αποκρούει την ένσταση δόλου που προτείνουν οι τράπεζες στις σχετικές δίκες με το νόμο αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε εποχή που οι πιστωτικές κάρτες έρχονταν ταχυδρομικά στα σπίτια μας, ενώ δάνεια εγκρίνονταν χωρίς καν την προσκόμιση εκκαθαριστικού σημειώματος».